adegan yang tak sanggup aku lihat

saya sebenarnya banyak buat dosa kering. kalau yang saya sangat sengaja mendosakan diri tu tak boleh kira kering, tu memang saya bersifat keji. tapi kalau yang kering nih, payah betul.. jiwa pun rasa panas semacam je..

saya tak suka keadaan yang tak hygienic. bukan saya seorang yang sangat pembersih, tapi saya buat sendiri tu padan muka sayala. tapi yang barang saya yang affected tu apasal? saya pun tak tahu perluke saya mention konsep personal space dan personal belongings. saya yang tak biasa berkongsi memang tak suka berkongsi tapi saya dah cuba bertolak ansur.

hakikatnya orang yang bersepah macam saya cukup bercelaru andai barang saya tersentuh! i am organised in my own way! okay fine, saya boleh bertolak ansur. keadaan sudah tak sama macam dulu. tapi boleh bayangkan perasaan melihat barang saya 1) berusik dan 2) kotor! ade stain! yang diluar batas pemikiran saya macam mana boleh berlaku. saya sendiri sudah cukup disastrous, janganlah nak tambah lagi

moving on, saya seorang yang menghargai. ayat lain, kedekut. ayat yang lebih remaja, sep.
walaupun saya bukan kategori pengumpul barang barang yang terkategori sebagai collectibles, tapi barang barang remeh zaman sekolah pun masih ada dalam simpanan saya. that includes broken stuff. walaupun kadang kadang saya sendiri yang merosakkannya. tapi i dont see a point why should i dispose them. bukannya precious pun tapi who knows nanti ada guna lagi parts yang lain ni.
jadi just imagine perasaan saya melihat barang barang yang selama ni elok je in use for years sekarang tersadai bawah hujan panas terbiar mereput. even if barang tu free (as in free lunch, doesn't cost u a sweat) sekalipun, proses pemusnahan tu ialah kejam! asal kotor sikit terus campak macam tu je. cuba kalau dijaga elok elok, tak ada lah nanti komplen tak ada barang lah apa lah. ni bukan kategori aksesori which i am far from being good at, tapi ini soal praktikaliti, dan konviniensi!


dan dosa kering itu berlaku bila saya melihat keadaan ini saya terus bertukar kehijauan. cara saya nak educate tu macam speechless. macam cakap perkara yang super obvious arghh takkan itu pun nak kena cakkkappp!!! yang seterusnya membawa kepada perasaan saya yang tidak gembira dengan surroundings. dan tidak menggembirakan. sungguh tidak konviniens!